Luzern Marathon: I did it !!

De wekelijkse trainingen met de marathongroep van de universiteiten in Zürich zette me er toe aan ook zelf de sprong te wagen van de halve naar de hele marathon. Kon er een dag beter zijn dan 31 oktober 2010, volgens de overlevering exact 2500 jaar later dan de dag waarop de Griekse boodschapper Pheidippides van het slagveld in Marathon naar Athene werd gezonden om de overwinning op de Perzen te melden. Om een lang verhaal kort te maken: ik kwam er beter vanaf dan Pheidippides want hij stierf meteen na het overbrengen van zijn boodschap...

De keuze viel op Luzern dat aan de voet van de Alpen ligt en het parcours was dan ook licht heuvelig (330 m hoogteverschil). Twee ronden van 21 km stonden op het programma, met de mogelijkheid om te stoppen na de eerste. Dat was echter niet nodig, want de start verliep probleemloos en ik kwam al snel in mijn ritme (ong. 12,5km/u). Ik was misschien in een te verre startblok gestart, waardoor het een voortdurende inhaalrace werd. Ik kon mijn tempo zonder moeilijkheden vasthouden tot op 38 km, waar het melkzuur begon op te spelen in m'n benen. Vanaf dan was het op de tanden bijten, maar ik was duidelijk niet de enige, er liepen daar een paar lijken rond. De aanmoedigingen van het talrijk opgekomen publiek inclusief Nele (50.000 man rijk volgens de organisatie, de politie heeft geen cijfers gegeven ;-)) stimuleerden en omdat ieders voornaam op de borstnummer stond, werd je ook persoonlijk aangemoedigd. De finish bereiken gaf dan ook een zalig overwinningsgevoel, des te meer omdat de tijd (3u25'57") me positief verraste!



De finish in het Verkeersmuseum Luzern


Nu volgt de recuperatie periode, beentjes omhoog en de vrouw laten koken... :-) En van mijn part mag het skiseizoen nu snel beginnen.

Voor de freaks : je kan alle Garmin data mooi analyseren via Garminconnect (http://connect.garmin.com/player/55004802). Ik had dat online programma zelf nog niet eerder gezien maar het is best wel aan te raden voor andere Garmingebruikers!



Resultaten

Aan de voet van...

Tijdens het mooiste weekend van september waren we vermoedelijk op één van de mooiste plekken in Zwitserland, in Mürren aan de voet van de Schilthorn.

In een last minute bevlieging (zoals we hier wel vaker hebben) probeerden we eerst nog een overnachting in een berghut te regelen voor een tweedaagse trektocht, helaas, berglievend Zwitserland was ons voor en alles zat vol. Plan B kwam in werking en we zochten een zo hoog mogelijk gelegen dorp uit, en zo kwamen we bij Mürren, enkel bereikbaar door eerst een gondel en daarna nog een bergtreintje te nemen.

Dag 1 stond de beklimming van de Schilthorn op het programma, 1300 m stijgen. Op de top is een 360° panoramisch restaurant, ooit nog het decor van een James Bond film (On her majesty's secret service). Tijdens de beklimming heb je voortdurend een schitterend zicht op het majesteuze trio Eiger, Mönch en Jungfrau. Onderweg kwamen we vele schapen tegen; die voelden precies de 'Almabtrieb' al aankomen en begaven zich alvast naar lager gelegen alpenweiden. Voor de terugweg kozen we voor de kabelbaan.

Dag 2 trokken we naar de Rotstockhütte, één van de hutten die volgeboekt was. De tocht was minder zwaar, maar zeker even mooi. Onderweg figureerden we nog als model voor een fotograaf die in opdracht van het ministerie van buitenlandse zaken werkte aan een brochure om Zwitserland in het buitenland te promoten. Laat het ons weten als u ons ziet opduiken, we zijn benieuwd naar het eindresultaat!

Roadtrip USA 2010

Lang gepland & lang naar uitgekeken en nu ook volbracht : onze roadtrip in zuidwest USA langs de nationale parken in Nevada, Utah, Colorado en California. Niet minder dan 9 nationale parken (Zion, Bryce Canyon, Capitol Reef, Canyonlands, Arches, Mesa Verde, Grand Canyon, Death Valley en Yosemite), 1 State Park (Petrified Forest in Escalante), 1 indianenreservaat (Monument Valley), 1 stad (San Francisco) en 1 oase van decadentie en craziness (Las Vegas).

We willen jullie niet langer de foto's onthouden. Je zult zien : het was altijd goed weer (>30°C tot 49°C, gelukkig was de lucht heel droog dus was de hitte beter verdraagbaar), vele mooie zonsop- en onderganen en we hebben er volop van genoten!!!

Zwitsers kampioenschap 1/2 Marathon

Vandaag vond de 31e internationale Greifenseelauf plaats, die voor de tweede opeenvolgende keer ook telde als Zwitsers kampioenschap. Een mooie toer rond de Greifensee met start en aankomst in Uster (buurt van Zürich). Na mijn vorige wedstrijden die meestal de 10 mijlen niet overschreden, was dit dus een goeie gelegenheid om mezelf na lange tijd nog eens te testen op deze afstand.

Ik had 1u30 voor ogen en blijkbaar had ik mezelf goed ingeschat want ik deed er 1u30'21" over, goed voor een 90e plaats in de categorie M20 (jaja nog steeds!) en een 558e van 5500 deelnemers. Ik koos ervoor niet te snel van te start te gaan en er een constant tempo op na te houden. Doordat de grote meerderheid opnieuw voor een snelle start had gekozen werd het een kilometerslange inhaalrace en even verloor ik nog krachten doordat het pad na 4 km te smal werd voor de grote massa. Ik moest dus in de lastige grasboord om niet op een te laag tempo te vallen. Vanaf 16km werd het doorbijten en toen kwam nog de lichte maar lange klim naar 20 km.

Bij de elites was er een spannend duel en werd Viktor Röthlin (Europees kampioen 2010 in de marathon) voor de eerste keer Zwitsers kampioen 1/2 marathon met maar een paar seconden voor Christian Belz (6e op de Europese kampioenschappen 10.000 m).

Doel bereikt, nu op naar het volgende doel : Finishen in de Marathon van Luzern op 31oktober

En dan hier de foto's

Husky-dag

Maandag 8 maart was het eindelijk zover: mijn verjaardagscadeau van vorig jaar! Yves en ik hebben een dagje verlof genomen om in Hoch-Ybrig een dagje met sledehonden door te brengen.


Het was wondermooi weer, blauwe hemel en stralende zon. Tot onze verrassing was de eigenaar/verzorger van de siberische husky's niet zo blij met het weer; zijn honden hebben het namelijk liever wat frisser :-) Zeven van zijn prachtige beesten had hij meegebracht; die lagen geduldig te wachten toen we toekwamen.

Het geduld was echter snel verdwenen als we de honden begonnen te begroeten: elk van hen wou eerst aandacht en zoveel mogelijk! Toen ik eentje aan het strelen was, kroop een andere op mijn rug om toch ook maar wat aandacht te krijgen. Gelukkig voor de husky's waren we met een groepje van 8 personen, genoeg handen om te strelen en krabbelen dus.

Al snel werd duidelijk dat ieder van de honden zijn eigen karakter heeft: schuchter, knuffel'beer', jonge speelsheid of haantje de voorste... keuze zat. Maar allemaal waren het schatjes, echt ongelooflijk; ik kon er maar niet genoeg van krijgen.

Maar toen kwam het moment waarop iedereen natuurlijk had gewacht. We moesten 4 honden voor de slee spannen en na een zeer korte uitleg over hoe je moet remmen, gingen de husky's er met de eerste toerist vandoor. Het geprepareerde rondje was relatief kort, maar er zat toch 1 venijnige bocht in: Yves heeft de sneeuw daar 2 keer van dichtbij gezien ;-) En je moet niet denken dat die schattige beesten op je wachten als je van de slee valt: zij weg met de slee en Yves de rest van het rondje te voet. Maar derde keer was de goede keer voor hem.
Bij mij werden er slechts 2 honden ingespannen: de eigenaars wilden eens proberen 1 van hun honden die al een hele tijd niet meer met de slee gelopen had, in te spannen met een jongere hond. En het is toch gelukt: eigenaars tevreden, ikke gelukkig en hopelijk de honden ook!

Na een verdiende rustpauze (met lekkere soep voor ons en afkoeling in de sneeuw voor de viervoeters) haalde de eigenares de buikgordels boven. Ieder van ons mocht een husky kiezen en die aan de buikgordel vastklikken. En dan gingen we een wandelingetje maken met de honden... voor de meesten van ons was het echter de vraag wie met wie ging wandelen :-) ;-) De kracht van die dieren is ongelooflijk en als je met je gezel een ritme hebt gevonden, is het gewoon genieten (en veel minder inspannend). Absoluut voor herhaling vatbaar!!!!
Spijtig dat ik geen van die schatjes mee naar huis mocht nemen.

Aan al diegenen die hebben bijgedragen: nen helen dikke merci, het was een onvergetelijke belevenis!!!!

Winterse taferelen uit de Vogezen