Ik had mijn ventje toch zo nieuwsgierig weten te maken dat hij instemde om woensdagnamiddag vrij te nemen en naar Basel af te zakken. We vonden elkaar in de trein in Aarau en spoorden naar ons eerste zwitserse evenement = Basler Fasnacht.
Het was al de derde dag van de festiviteiten en ik dacht dat het zo onderhand wel wat rustiger zou zijn, maar niets was minder waar. De Cortège was volop bezig: dat is zo een stoet met groepen en praalwagens, beetje vergelijkbaar met in België. Alleen bleven de groepen hier maar komen en komen en komen en... Veel groepen met piccolo- en slagwerkspelers, maar ook kleine en grotere praalwagens. En vanaf die praalwagens werd natuurlijk heel wat naar de toeschouwers gesmeten: van roosjes en mimosa tot mandarijnen & ajuinen en drankjes en natuurlijk de onvermijdelijke confetti, maar dan wel met pákken. De mensen die verkleed op de wagens zitten en reusachtige maskers dragen worden hier Waggis genoemd. En om iets te krijgen van die Waggis moet je er veel meer mee in interactie gaan dan in België: lief lachen, blond en knap zijn helpt, maar je moet er de confetti in je kraag dan wel bijnemen. We hebben een paar keer vrouwen zien meegesleurd worden aan de arm terwijl de confetti in hun jas werd gepropt, maar als ze dan volhielden kregen ze uiteindelijk wel iets. De straten waren dan ook in geen tijd bedekt met een kleurige, zachte laag. Gelukkig dat het droog gebleven is of de opkuisers hadden er niet mee kunnen lachen. Het was een ongelooflijk leuke en ontspannende sfeer die nog uren door ging nadat de stoet officieel geëindigd was.
Tobback was er ook...Na een toertje door de binnenstad (Basel is een heel mooi stad trouwens – mooier dan Zürich ;-), doel van een volgende city-trip) vonden we een plaatsje in een Italiaans restaurant van waaruit we de musicerende groepjes bleven horen. Die wisten precies niet van ophouden en dan liepen die allemaal zomaar door de stad, ieder zijn eigen route zoals ze zelf wilden. Toen we buiten kwamen, hadden er zich een aantal gegroepeerd om samen muziek te maken en op te trekken. En dan sloten de toeschouwers daar spontaan bij aan om in 1 lange optocht door te stad te marcheren: echt een zalige sfeer waar we moeilijk genoeg van konden krijgen (en ik ben niet zo echt een carnavals-mens). Helaas wachtte de arbeid de dag nadien, zodat we toch maar op een menselijk uur doorgingen.
Net voor een confetti-aanval...En Basel zag er de dag nadien uit alsof er niets gebeurd was...op wat confetti op de straten na dan.
Dikke knuffel vanuit Zwitserland, ik begin jullie toch wat te missen hoor!
Nele
Geen opmerkingen:
Een reactie posten