2. Zwitserse Nationale Linnerberg-Grund

Een week na de eerste vond vandaag de tweede Zwitserse nationale OL-wedstrijd plaats. Op ongeveer 15 minuten rijden, iets ten noorden van onze 'huisberg Gisliflue', lag zeer pittig terrein op een kleine 1500 deelnemers te wachten. Ik had me ingeschreven in de categorie HAL met niet minder dan 560 klimmeters op 'slechts' 10 kilometer. De kaart was ook 1:15.000, dat was alweer een tijd geleden dat we op deze kleine schaal gelopen hadden.



Een minuutje voor de start kunnen we hier altijd eerst een blancokaart bekijken. Die minuut gebruikte ik om zo snel mogelijk een zicht te krijgen op de toppen en dalen in het wedstrijdgebied, niet meteen simpel want de kaart stond echt vol met hoogtelijnen. Er waren wel zoals overal hier in de buurt veel paden die het oriënteren eenvoudiger maakten. Ook waren er veel groene vlekken, en de ervaring leerde dat dit waarschijnlijk jonge beukbosjes zouden zijn met die vervelende zwepende twijgtakjes die het lopen echt wel vertragen.

In tegenstelling tot de vorige weken heb ik de kaart goed kunnen lezen en telkens recht op de post gelopen. Hier en daar kon de wegkeuze wel optimaler of beter uitgevoerd worden, maar al bij al was ik wel tevreden. Vooral post 9 was een uitdaging, een been van een kleine 2 kilometer dwars over heel wat hoogtelijnen. Tijd winnen kan ik vooral nog met een betere conditie. Vanaf het te lang bergop blijft gaan valt de motor stil (tussen post 7 en 11). Vanaf post 12 sloeg de motor gelukkig weer aan. Ik zal nog wat vaker op de Gisliflue moeten gaan trainen om hier verbetering in te brengen. In de einstand was er al vooruitgang t.o.v. vorige week (17e op 25).

Heel wat toppers ontbraken in de elitereeks door hun deelnaame aan de Deense Sping-Cup. Bij de mannen won leeftijdsgenoot David Schneider die bekend staat als een echte berggeit met meer dan 5 minuten op Fabian Hertner. Bij de vrouwen ging Angela Wild in afwezigheid van de gekwetste Simone Niggli-Luder en Lea Müller met de bloemen naar huis.

Results
More1...
More2...

Het Zwitsers OL-seizoen van start...

Het heeft even geduurd, maar nu ook de laatste restjes sneeuw in het Zwitserse 'Flachland' bijna gesmolten zijn, schiet ook hier het oriëntatieloopseizoen in gang. Vanaf nu schakelen de clubs over van hun winter- naar hun zomerprogramma en wordt er eindelijk terug op kaart gelopen. Ik moet toegeven dat ik belgische winterwedstrijdjes wel heb gemist en dat ik snak naar wat meer wedstrijdritme, dat heb ik ook nodig om het goeie gevoel terug in de benen te krijgen.

Ook ASVZ - het SLOK-equivalent in Zürich - organiseert vanaf nu wekelijkse trainingen op woensdag en daar keek ik ook al een hele tijd naar uit. Aan SLOK had ik alleen maar goede herinneringen en hoopte hier iets gelijkaardigs te vinden. Vorige woensdag deed ik te samen met mijn oriëntatielopende collega Dominik mee aan hun eerste training (6 km) op Zuerichberg. We waren het bos pas in om 18u30 en we moest ons reppen om voor het vallen van de duisternis terug binnen te zijn. De posten werden vlot gevonden en het was amusant. Toch vond ik dat er niet zoveel deelnemers waren en ze bleven niet 'plakken', dus weinig kansen om nieuwe mensen te leren kennen. Volgende woensdag is het een sprintrace in Irchel Park, daar waar de sprint race van de laatste World Cup van 2008 was. Het terrein is misschien wel wat te vergelijken met het Leuvense Arenbergpark, alleen ligt het hoogste punt 100m hoger dan het laagste...

Vandaag was de eerste nationale wedstrijd in Solothurn, ong. 40 minuten rijden vanuit Rohr. Meer dan 1500 deelnemers waren ingeschreven, dus het beloofde groots te worden. Dat mocht ook wel want de deelnameprijs (18 euro) ligt hier bijna 4 keer zo hoog als in Belgïe en bovendien moest ik verplicht parkeren in een overdekte garage want nog eens 2 euro kosten. Voor de weg naar de start moest je 35 minuten tellen, waarvan een 15 minuten met de bus. Om 9u12 mocht ik als eerste van mijn omloop (HAL - 10.9 km - 460 m stijgen) het bos al in. Ik moet bekennen dat mijn conditie nog niet aangepast is aan Zwitsers terrein. Vooral post 13 (meer dan 100 m stijgen) en direct daarna post 14 (nog eens 50 m stijgen) waren uitputtend, en luidden het begin in van een langzamer tweede deel van de wedstrijd. Tel daarbij een te hoge foutenlast en we kunnen besluiten dat ik alleen maar vooruitgang kan maken de komende weken... Bij de elites waren het Daniel Hubmann en de jonge Steline Stalder (in afwezigheid van Simone Niggli-Luder - naar verluid een paar maanden out door een stressfractuur - http://www.solv.ch/) die op het hoogste schavotje mochten staan. Na de wedstrijd geraakte ik nog aan de praat met een man die heel toevallig de voorzitter van de club (OLG Argus) bleek te zijn waarbij ik me ga aansluiten, dat was daarmee ineens ook geregeld.

Results

Ondertussen zijn ook de nieuwe ski's uitgetest. Vrijdag was het skidag met het labo en zijn we naar Flumserberg geweest. Veel pisten, veel liften (waarvan niet te veel sleepliften), alleen de sneeuwkwaliteit begint achteruit te gaan nu het einde van het seizoen nadert voor de lager gelegen skigebieden in de Vooralpen. De skilatten (Völkl Unlimited serie) zijn in ieder geval goedgekoerd, het 'carven' (bochtjes maken) ging heel goed en de latten 'flapperen' niet als je snelheid maakt op de steilere hellingen, perfect wat ik zocht. Nele's latten zijn nog in bestelling en we hopen ze deze week te krijgen. Hopelijk kunnen we ze dit seizoen nog eens testen, en vallen ze even goed mee.

Toch ook nog even zeggen dat we gisteren ook weer van een stralendblauwe lentedag hebben kunnen genieten op Hasliberg, een wintersportgebied in de buurt van Interlaken in een vallei waar we nog niet eerder geweest waren. Eerst gingen we kijken naar een aflossingsskimarathon en daarna nog een vrij lange toer gemaakt over goed geprepareerde winterwandelwegen. Enkel het laatste stuk van de afdaling was meer uitschuiven en glijden dan wandelen, maar we zijn er geraakt.

Komende week mogen we opnieuw gasten uit België verwelkomen: de ouders van Nele komen mee haar verjaardag vieren en de streek wat verkennen. Bovendien voorzien ze ons opnieuw van een aantal belgische productjes die we hier nergens kunnen vinden ;-)

"Ik ben klein en fijn...

Zou jij mijn meter willen zijn?" Toen ik vorige vrijdagavond een t-shirt met dit opschrift kreeg van mijn broer en zijn verloofde, sprong ik bijna een gat in de lucht. Zo'n 2 jaar geleden had ik het nooit durven dromen (toen zag het ernaar uit dat mijn broer op zijn 30ste nog vrijgezel zou zijn), maar nu is al het zover: ik word meter van het eerste kindje van mijn broer. Dat was nog eens een leuke verrassing op de eerste dag van hun bezoek hier in Zwitserland. Nu hopen dat alles goed blijft gaan en dan verwelkomen we het eerste kleintje in de familie langs mijn moeders kant eind september-begin oktober.


Ondertussen leven we hier dus al een paar dagen met z'n viertjes op ons appartement en voorlopig nog geen ruzie gemaakt ;-) Dat is nog eens kunnen he!

De eerste dagen van hun vakantie hier waren tijdens het weekend, dus zijn we er toen met z'n vieren op uit kunnen trekken. Naast een grote pot speculaaspasta en Zero-chocolade, hadden Bart en Kim ook de oude knie-braces van mijn zus meegebracht. In de hoop dat die mijn knie wat konden ondersteunen, gingen we zaterdagnamiddag skiën. We hadden een niet te groot gebiedje uitgekozen en het was heel erg leuk. Mijn knie was zeer dankbaar voor de brace en hield zich sterk. Maar ondanks hulpmiddelen kon ik mijn broer en (toekomstige) schoonzus niet volgen hoor! Wat een techniek en een snelheid (het eerste van Kim, het tweede van Bart :-)). Nu het redelijk goed ging met mijn knie, besloten we ervan te profiteren en ook zondag de skilatten aan te binden: op die manier kon ook Yves eindelijk eens wat meer skiën. De wolken bleven in de vallei hangen en mede dankzij de schitterende zon en de goede sneeuw werd het een fantastische dag. Yves zijn collega's vroegen zich maandag wel af of hij met zijn hoofd niet te lang onder de zonnebank had gelegen ;-)


Toen we op vrijdagavond de weersvoorspellingen hadden doorgenomen, zag het er niet al te best uit voor deze week. In het weekend bemerkten we echter dat de weermannen zich hier ook serieus kunnen vergissen en dus was er goede hoop dat Bart en Kim ook in de week de pistes zouden kunnen opzoeken. Helaas nam de zon op maandag en dinsdag verlof en hebben we net een paar van de slechtste dagen tot nu toe achter de rug. Mede aangestuurd door een opspelende maag van Kim (dieje kleine is nog niet groot, maar hij/zij bezorgt haar nu al last... dat belooft), trokken onze gasten maandag dan maar naar Basel. Met Kim en haar maag gaat alles nu weer prima en Basel staat ook nog steeds recht; alles dik in orde dus.

Yves en ik hebben ons gewoon werk-regime weer hervat. Ik heb trouwens te horen gekregen dat ik vanaf april zeker 80% kan werken en als het nodig is, werk ik meer (en verdien dus ook meer centjes, joepie!). Ik heb al een studie moeten weigeren, want anders krijg ik het in de zomer niet meer bol gewerkt; vervelend dat de studies allemaal zo ongeveer op hetzelfde moment gaan beginnen. Maar ja, zo gaat dat nu eenmaal in mijn branche en ik ben heel erg blij dat ik binnenkort weer de baan op mag naar de ziekenhuizen. Ik zal trouwens meewerken aan een fase I-studie: dat zijn de eerste testen op mensen voor een bepaald product en dus zeer intensief te monitoren. Een superuitdaging in een nieuw domein: ik kijk er echt naar uit. Ze hebben hier trouwens nogal hoge verwachtingen van mij heb ik het gevoel, want ze willen graag dat ik een nieuwe CRA (45j, helemaal nieuw in het wereldje en zich nu aan het inwerken via assistenten-werk) een beetje superviseer als ze dit jaar begint met het monitoren van centra. Superleuk...

Yves heeft ondertussen helemaal zijn plaatsje gevonden in het labo lijkt me. Ze komen naar hem om vanalles te vragen en mogelijks moet hij binnenkort opnieuw een student begeleiden: dat doet hij allemaal supergraag. Maar het onderwerp waaraan hij nu werkt, is toch niet zo evident. Tot nu toe hebben zijn experimenten vooral veel vragen opgeroepen, hopelijk begint hij binnenkort ook wat antwoorden te vinden.

Ik ga jullie laten, want Bart en Kim zijn hier juist binnen gevallen. Wegens het slechte weer gisteren tijdens hun skidag en de dichte bewolking deze morgen hebben ze deze voormiddag Aarau onveilig gemaakt en deze namiddag naar een paar topmatchen badminton gaan kijken. Bart had ontdekt dat er een tornooi van wereldniveau momenteel in Basel plaats vindt, dus dat was een ideaal regen-programma. En nu staan ze al in de keuken eten klaar te maken, dus moet ik echt stoppen.

knuffel en lieve groetjes

Basler Fasnacht

Nadat de rust was weer gekeerd, begon mijn strijk- en wasmarathon. Het werd een ware heldenstrijd en de winnaar is...de strijk spijtig genoeg. Er ligt nog steeds een klein beetje te wachten op mij, maar nu wou ik jullie toch eerst op de hoogte brengen zoals beloofd.

Ik had mijn ventje toch zo nieuwsgierig weten te maken dat hij instemde om woensdagnamiddag vrij te nemen en naar Basel af te zakken. We vonden elkaar in de trein in Aarau en spoorden naar ons eerste zwitserse evenement = Basler Fasnacht.

Het was al de derde dag van de festiviteiten en ik dacht dat het zo onderhand wel wat rustiger zou zijn, maar niets was minder waar. De Cortège was volop bezig: dat is zo een stoet met groepen en praalwagens, beetje vergelijkbaar met in België. Alleen bleven de groepen hier maar komen en komen en komen en... Veel groepen met piccolo- en slagwerkspelers, maar ook kleine en grotere praalwagens. En vanaf die praalwagens werd natuurlijk heel wat naar de toeschouwers gesmeten: van roosjes en mimosa tot mandarijnen & ajuinen en drankjes en natuurlijk de onvermijdelijke confetti, maar dan wel met pákken. De mensen die verkleed op de wagens zitten en reusachtige maskers dragen worden hier Waggis genoemd. En om iets te krijgen van die Waggis moet je er veel meer mee in interactie gaan dan in België: lief lachen, blond en knap zijn helpt, maar je moet er de confetti in je kraag dan wel bijnemen. We hebben een paar keer vrouwen zien meegesleurd worden aan de arm terwijl de confetti in hun jas werd gepropt, maar als ze dan volhielden kregen ze uiteindelijk wel iets. De straten waren dan ook in geen tijd bedekt met een kleurige, zachte laag. Gelukkig dat het droog gebleven is of de opkuisers hadden er niet mee kunnen lachen. Het was een ongelooflijk leuke en ontspannende sfeer die nog uren door ging nadat de stoet officieel geëindigd was.

Tobback was er ook...

Na een toertje door de binnenstad (Basel is een heel mooi stad trouwens – mooier dan Zürich ;-), doel van een volgende city-trip) vonden we een plaatsje in een Italiaans restaurant van waaruit we de musicerende groepjes bleven horen. Die wisten precies niet van ophouden en dan liepen die allemaal zomaar door de stad, ieder zijn eigen route zoals ze zelf wilden. Toen we buiten kwamen, hadden er zich een aantal gegroepeerd om samen muziek te maken en op te trekken. En dan sloten de toeschouwers daar spontaan bij aan om in 1 lange optocht door te stad te marcheren: echt een zalige sfeer waar we moeilijk genoeg van konden krijgen (en ik ben niet zo echt een carnavals-mens). Helaas wachtte de arbeid de dag nadien, zodat we toch maar op een menselijk uur doorgingen.

Net voor een confetti-aanval...

En Basel zag er de dag nadien uit alsof er niets gebeurd was...op wat confetti op de straten na dan.

Dikke knuffel vanuit Zwitserland, ik begin jullie toch wat te missen hoor!

Nele

Onze eerste B&B-ervaring

Ik moet vlug zijn met mijn verslagen, want het ene belgische bezoek is nog maar goed weg of het andere dient zich al aan: morgenavond verwachten we Bart en Kim (mijn broer en zijn verloofde) hier bij ons. Maar dus eerst nog het relaas van het vorige bezoek.

Aangezien wij in de week gewoon moeten werken :-(, hadden we ons op voorhand al een beetje geïnformeerd over leuke plekjes en toffe dingen om te doen en te zien. Zoals het een echte B&B betaamt, kunnen ook wij onze gasten een hele map aanbieden met toeristische informatie. Zo stuurden we Yves zijn familie de eerste dag op city-trip naar Zürich: een wandeling door de binnenstad en een bezoekje aan de huisberg van de stad = de Üetliberg. Deze laatste had ik ontdekt tijdens een werkbezoek daar: een prachtig traject door de bossen en weiden met de S-Bahn om boven op de top van een schitterend uitzicht op Zürich en omgeving te kunnen genieten. Zeker als er sneeuw ligt, is de weg naar de top niet altijd even evident daar het laatste stukje sowieso te voet te doen is. Ze kwamen met heel wat foto- en beeldmateriaal terug (soms van hilarische schuivers). Zware opdracht om de volgende dag ook iets leuk te vinden, maar ze kwamen zo mogelijk nog enthousiaster thuis ;-) De uitstap naar Rigi was op aanraden van Yves’ collega’s geweest, want daar zijn we zelf nog niet geraakt (het lijkt misschien wel dat we hier op vakantie zijn, maar de meerderheid van de tijd werken wij hoor...heel hard zelfs ;-)) Als er nog mensen zouden komen om te wandelen en te genieten van weidse uitzichten, dan zullen ze naar Rigi gestuurd worden; maar eerst zullen we het zelf eens proberen te verkennen.

Zürich - Grossmunster

Zürich - Uetliberg


Rigi Alp

Op zaterdag konden we dan eindelijk onze gasten vervoegen bij hun uitstappen (dat pikt toch wel een beetje hoor als je die verhalen hoort, je bent er zo dicht bij en toch moet je gewoon gaan werken). Yves en ik wilden al sinds onze aankomst hier graag eens met schneeschühe gaan wandelen (zo van die racketen die ge onder uw voeten bindt), dus overtuigden we Yves’ ouders om mee op expeditie te gaan. Na uitgebreid zoeken had ik een supergebiedje gevonden, dus wij op zaterdag richting Vierwaldstättersee. Daar moesten we een gondel nemen om uit de grote vallei te geraken, maar ja... het duurde toch wel erg lang voor die gondel zich in beweging zette. Toen bleek dat er een technisch defect was en het wel even kon duren eer dat gemaakt zou zijn, gingen we op zoek naar een alternatief. In het tweede gebied dat we probeerden, konden we eindelijk die rare dingen aan onze voeten binden en vertrekken. Het was schitterend weer en het deed zo’n deugd om in de natuur te zijn. Het kaartje met de wegen op had echter wel beter gekund en dus bevonden we ons ineens op een drukke, steile piste die we omhoog moesten. Het was zwaar voor de dames, maar toch een extra chapeau voor Yves zijn ma die de tocht tot een goed einde bracht (zelfs zonder stijf te zijn).

Schneeshuhwandern auf Klewenalp

Zondag was een uitboldagje aangezien ons bezoek nog een ‘lange’ reis voor de boeg had, terug naar de Heimat. En wij ’s namiddags nog maar eens ploeteren door onze administratie; de verzekeringen zijn bijna gekozen en nu moet Yves zich op het zwitsere auto-jargon toeleggen. Onze belgische keuring loopt af en binnenkort ook onze verzekering, dus is het de bedoeling om alles ineens te veranderen naar het zwitsers systeem. De auto is ondertussen binnen in de garage om dan hopelijk door de keuring te geraken, die volgens sommige bronnen bijzonder streng kan zijn. En een beetje later zijn we dan hopelijk ook de eigenaars van een auto met zwitserse nummerplaten: dan kan niemand meer zien dat we ‘strangers’ zijn (yes, eindelijk geïntegreerd ;-)).

BTW: nog eens een bedankje aan de bezorgers van een paar belgische lekkernijen. Samen met het bezoek kwamen er immers ook potten speculaaspasta (tja, ‘De Bedenkers’ is nog niet gekend in Zwitserland en dus dat winnende product waar vooral Yves zo zot van is ook niet) en appelmoes met stukken. Dat hadden we nu toch echt wel niet verwacht, maar tot nu toe hebben we enkel van dieje mousse gevonden hier en dus stond dat ook op het verlanglijstje.

Groeten uit het natte Aarau, x