Belgisch bezoek

Sinds woensdagavond hebben we bezoek van de ouders en zus & vriend van Yves. Eindelijk nog eens iemand anders waar je tegen kan klappen in het vlaams ;-) Het is wel even wennen aan al dat volk hier in ons appartement, maar we zijn heel erg blij dat ze hier zijn. Het is toch bijzonder leuk om mensen rond je te hebben die je echt kennen en bij wie je op je gemak bent.

Vanavond vertrekken Kristel & Thomas al terug naar huis, dus morgen trekken we er met mijn schoonouders op uit; naar waar moet nog bepaald worden.

Een uitgebreider verslag kunnen jullie verwachten begin volgende week: het is dan namelijk Fasnacht (= Karnaval «die drey scheenschte Dääg» http://www.fasnachts-comite.ch/english.html) in Basel en dat vieren ze daar int groot. Aangezien Boehringer Ingelheim CH in Basel gevestigd is, sluit de firma maandag (ganze dag) en woensdagnamiddag. Dus maak ik van de gelegenheid gebruik om een zeer lang weekend te hebben door dinsdag ook verlof te nemen. Op dit moment is het bijzonder spijtig dat Yves en ik in een ander kanton werken, want Yves heeft deze dagen geen verlof. Ik zal dus op mijn eentje naar de karnavalstoet moeten gaan kijken :-( Ik zal dus maar dankbaar gebruik maken van deze dagen om eindelijk de was en de strijk bij te werken en jullie op de hoogte te houden!

Dikke kus

28 km in der Schnee, es war wunderbar!

Liebe leute,

de luchtfotootjes onderaan bedriegen: heel Zwitserland ziet al enkele weken wit, ook 'het Flachland' waar wij wonen en waar het naar verluid in een normale winter ook maar een paar keer sneeuwt, geraakt niet van zijn witte sneeuwtapijt af. Telkens als de sneeuw bijna weg is, sneeuwt er een nieuwe laag van 10 cm bij.

Zaterdag ben ik vanuit Rohr naar Gränichen en terug gelopen, omdat het terrein daar volgens de stafkaart die we gekocht hebben er heel wat aantrekkelijker uit ziet. Het bos dat op 300 m van onze deur ligt, lijkt een beetje op Heverleebos met slechts beperkt reliëf en allemaal rechte wegen. In Gränichen daarentegen is het echter heel golvend terrein met veel kronkelende wegen. Om in Gränichen te geraken moet ik wel 2 spoorlijnen en 2 autosnelwegen passeren (as Bern - Zürich) wat de wegkeuzemogelijkheden wel beperkt. Het werd een aangename training : blauwe hemel en voortdurend door de knisperende sneeuw. En het terrein in Gränichen was echt de moeite.

Afstand : 17 km

Duur : 1u30

Omdat het terrein ten zuiden van waar we wonen (zoals Gränichen) zoveel aantrekkelijker is, ben ik op zondag met de auto tot in Suhr (ong. 5 km) gereden om daar een training te doen. Zoals je op de foto kan zien is het terrein daar nog heuveliger. In de voormiddag had het nog stevig bijgesneeuwd, wat de training extra uitdagend maakte. Aanvankelijk stevig moeten klimmen, en dan na de top overonderbesneeuwde weiden terug naar beneden, door het centrum van Gränichen naar Suhr.

Afstand : 11 km

Duur : 1u00

Vanaf nu wordt het stilaan uitkijken naar de start van het OL-seizoen, want hier zijn in tegenstelling tot in Vlaanderen nauwelijks wedstrijden in de winter. Op 22 maart is de 1ste Nationale wedstrijd in Soloturn, niet zo ver van waar wij wonen... die staat alvast op mijn agenda.

Aufenthaltsbewilligung

Sinds kort zijn we na geduldig wachten trotse eigenaar van een Aufenhaltsbewilligung, of een zwitserse woon- en werkvergunning. Voor de geïnteresserden, ze zijn vijf jaar geldig... maar het was ofwel één van 1 ofwel van 5 jaar.



Nu nog een paar verzekeringen, met de auto door de superstrenge zwitserse keuring geraken en een zwitsers rijbewijs en we zijn rond.

'White Turf' in Sankt-Moritz

Zondagochtend namen we vanuit Tiefencastel waar we overnacht hadden de trein naar Sankt-Moritz dat 1000 m hoger ligt (1740 m). De rit verliep over een deel van het traject van de GlacierExpress, een zwitsers hoogstandje van technisch vernuft: talrijke bruggen, tunnels, lussen, haarspeldbochten en een enkel spoor dat tegen de flank geplakt lijkt, zorgen voor uitzonderlijke uitzichten vanuit de trein, vooral ook omdat er overal metershoge sneeuw lag. We willen zeker nog eens de ganse GlacierExpress route doen, want die lijkt ons geweldig spectaculair, zowel in de winter als in de zomer. Nu we toch een abonnement hebben voor alle openbaar vervoer in Zwitserland moeten we ervan profiteren...

De zon straalde de hele dag aan een azuurblauwe hemel in Sankt-Moritz. Het stadje ligt aan een groot meer dat helemaal dichtgevroren was en dat diende als het uitzonderlijke decor voor White Turf, een top evenement van paardenkoersen op het ijs. Ook al was ijzig koud, de wedstrijden, de opspattende sneeuw van racende paarden, het spektakel errond en de standjes met warme dranken en snacks maakten alles meer dan goed.

Het meest spectaculaire was wel de skikjöring discipline waarbij de 'jockeys' zich op skilatten laten voorttrekken door de paarden. Bijzonder spannende nek-aan-nek race was het over 2700 m. Uiteindelijk was de finishfoto nodig om uit te maken wie de winnaar was. Het strafste was nog - vonden wij - dat iedereen overeind bleef. Achteraf was er ook nog een optreden van de rasechte zwitserse alpenhoornblazers ;-)

's Avonds erug via de GlacierExpress afgedaald naar Tiefencastel en dan met de auto naar Aarau. Opnieuw was het file, al was het niet zo erg als met het opgaan. Het leek wel of heel Noord-Zwitserland van het goeie weekendweer had geprofiteerd en naar de bergen in het zuiden was getrokken...

Meer foto's

Valentijn in Zwitserland: Winterwanderung in Lenzerheide

Yves had twee weken geleden ergens reclame gezien van een top-event tijdens dit weekend. Dit event ging echter door in Sankt-Moritz en dat is toch net iets te ver voor 1 dagje, dus besloten we er een Valentijns-weekend van te maken.

Wij dus op zaterdag met de auto richting Graubünden. We waren niet de enigen met dat idee, dus hebben we redelijk wat file moeten trotseren maar het bleek achteraf absoluut de moeite waard. Kort na de middag kwamen we in een smalle vallei aan in Lenzerheide. We trokken onze bottinnen en skibroeken aan (lekker warm) voor een stevige winterwandeling. Hier in Zwitserland hebben ze speciale wegen die ze in de winter prepareren om te kunnen wandelen. Zoals de zomer-wandelwegen zijn ook deze zeer goed aangegeven.

Na een steil begin konden we genieten van het mooie uitzicht. Wandelen op een echte sneeuwlaag is niet zo evident en dus ook behoorlijk inspannend. Maar dat kunnen we dan ook weer beschouwen als onze fitness-training van dit weekend. Bovendien moesten we ook goed uitkijken: skipistes oversteken is altijd een beetje riskant en ik zou niet graag met een skiër in volle vaart in aanraking komen (zij dragen wel bijna allemaal een helm, maar wij als wandelaar natuurlijk niet ;-)). Plots leek het redelijk snel te gaan op de kaart dus besloten we nog een lusje verder te wandelen, maar we bleken uiteindelijk niet helemaal te zijn waar we dachten te zijn. Geen probleem echter, het was een heel mooi stuk.

We waren nog niet helemaal terug beneden in de vallei als het terug begon te sneeuwen. Het laatste stukje hebben we dus vooral de grond voor onze voeten gezien ;-) In het dorp nog even bewonderend gekeken naar skiërs en snowboarders die zotte toeren uithaalden op een kleine schans en toen naar de warmte (en supergoeie douche aldus Yves) van het hotel in Tiefencastel.

Meer foto's

Investigator Meeting München…

Eindelijk heb ik met mijn baas een afspraak gemaakt over mijn werkschema. Aangezien ik nu officieel 70% werk, is de basis voor mijn week: woensdag en vrijdagnamiddag vrij, de andere dagen volledig werken. Daar kan natuurlijk vanaf geweken worden indien nodig; flexibiliteit is een felbegeerd iets in het beroepsleven ;-)

Aangezien de studie waaraan ik werk in de opstartfase zit, zijn er een aantal meetings in het buitenland voor de artsen die meedoen. En dan moet er ook iemand van het bedrijf bij zijn natuurlijk. Daar ging dus mijn vrije woensdag ook vorige week: ik moest `s avonds naar München vliegen. Rap nog wat huishouden in de voormiddag en kort na de middag naar de luchthaven. Na een kort vluchtje en een redelijk lange taxi-rit (met bijhorende hoge rekening) bleek ik in het verkeerde Mariott-hotel te staan; blijkbaar zijn er een aantal in München. Dus nogmaals een dure taxi naar het juiste hotel, waar ik tot mijn vreugde een aantal ex-collega’s van BI België terugzag.

Mieke, nogmaals proficiat met je promotie! Ik ben er zeker van dat je dat goed gaat doen en ik kijk ernaar uit om misschien toch nog een beetje met je samen te werken. En ook aan Diana: toitoitoi, veel geluk met je nieuwe job en waarschijnlijk wel tot hoors/mails/…

Yves heeft ondertussen deze week oa nog een nieuwe postdoc-aanvraag geschreven om zijn voorlopig contract van 1 jaar te kunnen verlengen. Dat maakt dat er ondertussen drie aanvragen lopen, dus drie kansen dat we hier langer dan een jaartje kunnen blijven; want de tijd gaat toch zo snel voorbij! Nu kunnen we alleen maar afwachten tot april wanneer de resultaten van de eerste aanvraag bekend gemaakt worden (Daumen drücken).

Het voorbije weekend...

Vrijdagochtend het vlees voor het avondeten vergeten uit de diepvries te nemen en 's avonds waren we allebei vrij vermoeid van de week, dus waren we het snel eens om ons te verwennen met een vervroegde 'valentijnsdiner' in Aarau. Na wat zoeken een beetje onverwacht achterin op restaurant 'Einstein' gestoten (Einstein is hier inderdaad nog naar zijn middelbare school gegaan, alvorens naar het ETH in Zürich te trekken). Het was een geweldige meevaller: een trendy restaurant met lekkere gerechten, vlotte bediening en moderne inrichting.


Zaterdag was het trainingsdag. Nele ging naar de fitness, ik vond op de kaart een berg die nog net iets hoger is als de berg van vorige week, dus deze keer trok ik naar de Homberg (776 m). De beklimming was heel wat korter dus heel wat steiler als die van de Gisliflueh (772 m) en de top had echt geen 20 m verder mogen liggen of ik was er niet geraakt. De top was echter helemaal bebost en lag in de mist, dus van een mooi uitzichtspunt was hier geen sprake. De afdaling liep deels langs de noordflank waar nog behoorlijk wat sneeuw lag. Door een te gladde pad ben ik beginnen door te steken door het bos, maar ik leek toch ergens anders uit te komen dan ik hoopte. Met behulp van de GPS-functie van de Garmin Forerunner ben ik dan uiteindelijk terug op bekend terrein gekomen (oriënteurs, nogmaals bedankt, die Forerunner is echt een geweldige trainingspartner!). Uiteindelijk 16 km gedaan (met 565 klimmeters) in 1u30, dat volstond wel... In de namiddag hebben we dan nog ons laatste meubelstukken (salontafel & TV-meubel ineengestoken).





Zondag is het weer behoorlijk beginnen sneeuwen, en aangezien het nergens goed weer was in Zwitserland, zijn we de binnenstad van Zürich gaan bezoeken. Ook al kom ik daar dagelijks, eigenlijk kende ik vooral de straten tussen het station en het werk. Eerst zijn we door de Bahnhofstrasse gegaan, de duurste straat in de naar verluid meest welvarende stad ter wereld waar je altijd wel een Louis Vitton, Cartier of Channel kan vinden. Verder is Zürich een stad met redelijk wat kerken, steegjes, pleintjes, ... en een netwerk van tramlijnen langs alle kanten. Ten slotte nog naar het Schweizeriches Landesmuseum geweest waar vooral de tentoonstelling van de Swiss Press Photo ons aansprak.

Foto's Zürich

Het weekend is alweer voorbij, op naar een nieuwe werkweek...

Skiën in Schönbuël + heuvel (berg?) training

Zaterdag was het een perfect skiweertje. Als het weekend nadert, dan proberen we telkens één ding te verstaan in het weerbericht en dat is hoe hoog 'das Nebelmeer' (de wolkenzee) ligt. Zaterdag lag dat op 1500 m en het skigebied dat we hadden uitgekozen lag tussen 1520 en 2000 meter. Bijgevolg hadden we een stralende zon en azuurblauwe lucht, met onder onze voeten in de vallei een dik wolkenpak. Een paar dagen terug had het nog bijgesneeuwd en de pistes lagen er zeer goed bij, slechts hier en daar een ijzige plek.

Nele heeft er echter niet ten volle van kunnen genieten: een zwakke knie bracht een kettingreactie van onvoldoende controle om af te remmen en onzekerheid met zich mee. Zij gaat zich voorlopig meer toeleggen op fitness om de knie terug te versterken - als dit niet helpt mag Joris de kinesist die met Pasen langs komt, tegen dan een nieuw strak revalidatieplan uitdenken ;-) Ze besloot zich in de namiddag te sparen en heeft zich dan vooral boven in de zon gezet met uitzicht op een kilometerslang panorama op de bergketen aan de overkant. Spijtig dat de batterijen van ons fototoestel het hebben begeven (nieuwe zijn besteld en onderweg), anders hadden we hier een paar mooie foto's kunnen posten.

Zondag stond er geen orientatiewedstrijd op het programma. Er was er wel eentje - een stadswedstrijd in Chur - maar het lag aan de andere kant van het land en als ik me niet vergis, had ik er eerder al eens gelopen tijdens de JEC in 2000 (iemand hier nog herinneringen aan?). De wandeling van vorige week naar de Gisliflueh had me echter geïnspireerd tot een stevige heuvel (berg?) training : 13,3 km met 585 klimmeters in 1u27. Tijdens de training was het opnieuw beginnen sneeuwen en de laatste tweehonderd meter voor de top was lopen helemaal uit den boze. In tegenstelling tot vorige week was er niemand op de top. In de verse sneeuw was nog één paar voetsporen zichtbaar. In het 'Gipfelbuch' stond nog wel een boodschap van mensen die er een uurtje eerder waren "Glat, glatter, glättesten. Die abstieg wird noch toll sein". Deze profetische woorden werden inderdaad waarheid: afdalen was bijna onmogelijk, voetje voor voetje en waar ik kon offroad ben ik de eerste honderd meters terug naar beneden geslippert, maar daarna ging het weer vlot.

Vandaag zijn we dag op dag al een maand in Zwitserland, het lijkt wel voorbijgevlogen. Toch wachten we nog steeds op onze 'Aufenhaltsbewilligung' of onze verblijfsvergunning. We verwachten ze deze week...