13. KAKOWA Winter-OL & Gislifluh

Gisteren was mijn eerste OL-wedstrijd in Zwitserland: een kleine regionale wedstrijd, de 13e Kakowa Winter-OL. Bijeenkomst was een boshut in het bos, gelegen in het heuvelland een dik half uur ten noorden van Aarau, de stad waar wij wonen. De weg ernaartoe was echt idyllisch, kronkelende wegen door weiden en bossen, door dalen en over toppen, en dat onder een kraakheldere blauwe hemel, een ideale dag om buiten te sporten!

Ik kwam er iets voor tienen aan. Waar in Vlaanderen de meesten zo vroeg mogelijk het bos in willen, was het hier allemaal veel meer op het gemak, iedereen eerst handjes schudden en zo. Pas tegen half elf kwam het wat op het gang. Er waren 5 verschillende parcours en ik koos voor het langste parcours: 6.9 km. Het parcours moest je zelf nog intekenen aan de start, dat hadden we al even niet meer gemaakt. De kaart bestond uit een grote vallei en vele vage vegetatieverschillen. Daarnaast waren er een aantal grote boswegen en talrijke kleine paadjes die ik moeilijk terug vond op het terrein door de vele bosbouwwerken (ja, ook hier...). Het had wel iets weg van de Ardennen, alleen was het reliëf veel dieper uitgesneden.

Ondanks dat ik het rustig aanpakte, toch hier en daar een misser en de flanken waren zware dobbers. Onderweg vroeg een vrouw me nog of het de bedoeling was om de posten in volgorde te doen, achteraf bleek dat ze in 35 jaar geen wedstrijd meer gelopen had... Uiteindelijk met een heel matige tijd op de 8e plaats beland. Aan de finish was er voor iedereen nog chocoladecake en hete thee die op een houtvuur werd opgewarmd.

Resultaten

Vrij snel naar huis gegaan, want in de namiddag gingen we de Gislifluh 'beklimmen'. De Gislifluh is een rotsachtige klif bovenop vermoedelijk een van de hoogste heuveltoppen vlak bij ons appartement, gelegen aan de overkant van de rivier. In totaal was het ongeveer 14 km, met 400 meter stijgen (en dalen natuurlijk).

Aanvankelijk eerst een vlak stuk langs de Aare tot aan een waterkrachtcentrale waarna we de brug namen en dan steil omhoog gingen. Hoe hoger we waren, hoe meer paden er in een bevroren sneeuwlaag veranderden, wat het bijzonder moeilijk maakte vooral op het laatste stuk voor de top. En zelfs hier kwamen we nog moedige en zeer sportieve Zwitsers tegen die deze wegen al lopend/MTBend aflegden.

Eens op de top konden we genieten van een verrassend verzicht op het dal van de Aare. Spijtig genoeg was er wat 'mist' (smog?) aan de horizon, anders konden we hier het Zwarte woud, de Jura en de Alpen bewonderen (daarvoor zullen we dus nog eens terug moeten). Achteraf daalden we langs de ander kant af om net voor zonsondergang terug aan ons appartement toe te komen.

En hoe zalig is het om dan thuis te komen in een reeds lekker warm appartement en uw schoenen uit te trekken.