Dagelijks werkleven

Terwijl Yves al aardig in zijn werkritme zit, ben ik nog aan het werk in een heel onregelmatig schema. Met mijn meeting en training in het buitenland de voorbije weken heb ik reeds al mijn voorziene uren van januari opgebruikt. Ik werk namelijk maar 70% tot april; dan 80% om tegen juni full-time te werken.

Dit maakt dat mijn baas niet echt graag had dat ik veel kwam werken deze week, want dan moesten ze mij natuurlijk al die uren ook betalen. Gevolg: woensdag niet gewerkt, vandaag een halve dag en morgen moet ik ook niet gaan. Vandaag heb ik wel mijn mini-laptopje gekregen: klein maar fijn :-) De vrije tijd gebruik ik dus maar om te gaan shoppen, op zoek naar nog wat dingetjes voor ons appartement. Maar zoals steeds als je iets zoekt, is dat net niet te vinden ;-)

Morgen ga ik voor mijn lidmaatschap bij de plaatselijke fitness-club kijken. Er zijn er verschillende, maar allemaal om ter duurst. Aangezien Yves mij al heeft gezegd dat het bij Zwitsers niet de vraag is óf je sport maar wel hoeveel, zal ik toch maar in mijn geldbuidel tasten. Ik wil trouwens mijn knie zo snel mogelijk terug in orde krijgen, want we willen hier toch wel regelmatig gaan skiën.

Dat zijn we trouwens ook van plan komend weekend te doen. Ze geven wederom heel mooi weer, vooral naar het zuiden toe. Ik hoop wel dat het beter gaat dan de eerste keer, maar toen waren onze skibotten gloednieuw en nog ongebruikt. Gevolg: zeer pijnlijke voeten, slaperige tenen en niet echt veel kunnen skiën. Dus nu gaan we voor meer en beter ski-genot in het skigebied waarvan je hiernaast een foto'tje ziet.


Relaas van ons weekend zullen jullie zeker en vast hier kunnen lezen!

13. KAKOWA Winter-OL & Gislifluh

Gisteren was mijn eerste OL-wedstrijd in Zwitserland: een kleine regionale wedstrijd, de 13e Kakowa Winter-OL. Bijeenkomst was een boshut in het bos, gelegen in het heuvelland een dik half uur ten noorden van Aarau, de stad waar wij wonen. De weg ernaartoe was echt idyllisch, kronkelende wegen door weiden en bossen, door dalen en over toppen, en dat onder een kraakheldere blauwe hemel, een ideale dag om buiten te sporten!

Ik kwam er iets voor tienen aan. Waar in Vlaanderen de meesten zo vroeg mogelijk het bos in willen, was het hier allemaal veel meer op het gemak, iedereen eerst handjes schudden en zo. Pas tegen half elf kwam het wat op het gang. Er waren 5 verschillende parcours en ik koos voor het langste parcours: 6.9 km. Het parcours moest je zelf nog intekenen aan de start, dat hadden we al even niet meer gemaakt. De kaart bestond uit een grote vallei en vele vage vegetatieverschillen. Daarnaast waren er een aantal grote boswegen en talrijke kleine paadjes die ik moeilijk terug vond op het terrein door de vele bosbouwwerken (ja, ook hier...). Het had wel iets weg van de Ardennen, alleen was het reliëf veel dieper uitgesneden.

Ondanks dat ik het rustig aanpakte, toch hier en daar een misser en de flanken waren zware dobbers. Onderweg vroeg een vrouw me nog of het de bedoeling was om de posten in volgorde te doen, achteraf bleek dat ze in 35 jaar geen wedstrijd meer gelopen had... Uiteindelijk met een heel matige tijd op de 8e plaats beland. Aan de finish was er voor iedereen nog chocoladecake en hete thee die op een houtvuur werd opgewarmd.

Resultaten

Vrij snel naar huis gegaan, want in de namiddag gingen we de Gislifluh 'beklimmen'. De Gislifluh is een rotsachtige klif bovenop vermoedelijk een van de hoogste heuveltoppen vlak bij ons appartement, gelegen aan de overkant van de rivier. In totaal was het ongeveer 14 km, met 400 meter stijgen (en dalen natuurlijk).

Aanvankelijk eerst een vlak stuk langs de Aare tot aan een waterkrachtcentrale waarna we de brug namen en dan steil omhoog gingen. Hoe hoger we waren, hoe meer paden er in een bevroren sneeuwlaag veranderden, wat het bijzonder moeilijk maakte vooral op het laatste stuk voor de top. En zelfs hier kwamen we nog moedige en zeer sportieve Zwitsers tegen die deze wegen al lopend/MTBend aflegden.

Eens op de top konden we genieten van een verrassend verzicht op het dal van de Aare. Spijtig genoeg was er wat 'mist' (smog?) aan de horizon, anders konden we hier het Zwarte woud, de Jura en de Alpen bewonderen (daarvoor zullen we dus nog eens terug moeten). Achteraf daalden we langs de ander kant af om net voor zonsondergang terug aan ons appartement toe te komen.

En hoe zalig is het om dan thuis te komen in een reeds lekker warm appartement en uw schoenen uit te trekken.

Grüezi mitenand!

... oftewel Hallo allemaal! Om meteen al een eerste misverstand uit de wereld te helpen : Zwitsers spreken geen Duits, maar Zwitsers. Duitsers zouden er naar verluidt nog iets in herkennen, maar tegen ons zouden ze even goed Chinees kunnen spreken.

We kregen de indruk dat de mensen stilaan benieuwd werden naar ons doen & laten hier en nu we eindelijk ook op het wereldwijde web zijn aangesloten, is de tijd rijp om onze beloofde weblog te lanceren.

Na een vlotte verhuis (met dank aan onze schitterende verhuisploeg!) beseften we pas waaraan we begonnen waren.

Deze maand worstelen we ons vooral door alle administratie, en het einde is nog niet meteen in zicht. Vooral naar de verblijfsvergunningen kijken we uit, want ook al zijn we hier ondertussen gesetteld, het broodnodige papiertje zal vermoedelijk pas over 1 à 2 weken in de bus vallen. Net als in België, moet je ook hier voor alles wat je je kan inbeelden formulieren in meervoud invullen. Zwitsers houden bovendien nog van belastingen & verzekeringen, zo betaal je hier nog kijk- en luistergeld en neem je een verzekering voor je fiets.

Verder is het vooral onze weg zoeken. Evidente dingen waar je anders niet bij stil staat, moet je opnieuw ontdekken. Winkels, afval sorteren, openingsuren, openbaar vervoer, ... ook de vloerverwarming (zeer comfortabel maar wat een primitief regelsysteem!): het neemt allemaal wat meer tijd in beslag dan we vooraf konden denken. Sinds vandaag zijn we wel de trotse houders van een 'Generalabo' waarmee we alle treinen, trammen, bussen, boten en ook sommige gondelbanen 'gratis' (uhm) kunnen gebruiken. Het Zwitsers openbaar vervoer is dan ook uitzonderlijk uitgebreid, stipt en op elkaar afgestemd. En de bus stopt voor onze deur.

Nele is er ondertussen ook in gevlogen, bij dezelfde werkgever (Boehringer Ingelheim) als in België maar dan in Basel. En hoe... momenteel verblijft ze meer in decadente luxehotels voor trainingen en investigators meetingen in Duitsland dan in Zwitserland zelf. Maar ik ben gerust, al dat gereis is maar van beperkte duur.

Morgen eerste orientatieloopwedstrijd in Zwitserland, benieuwd wat dat gaat geven...