Na twee deugddoende weken vakantie die we in Kroatië doorbrachten, zijn we al weer helemaal gewoon geraakt aan het werkritme.
3000 km op de teller: dat was het verdict na 14 dagen rondreizen in een land met een bewogen geschiedenis. Aangezien we vorig jaar heel tevreden waren over het reizen met de 'Trotter', hadden we ook dit jaar voor een reis zonder veel voorbereidingen gekozen. Gewoon de auto in (met een volle koffer natuurlijk, ik beken schuld ;-)) en tijdens de autoritten lezen wat het volgende doel wordt. Dat hield ook in dat we niets geboekt hadden van hotels en dus zeer vrij waren om ons programma indien nodig aan te passen.
Deze reis kunnen we eigenlijk samenvatten in enkele woorden: eilanden, nationale parken, oude stadjes en Unesco-werelderfgoeden. Voeg daarbij dan nog de zon en je hebt de ingrediënten voor een boeiende reis. Slapen deden we vaak bij particulieren thuis die zo proberen wat bij te verdienen. De toeristen zien ze daar immers graag komen en we merkten dat het land ook echt moeite doet om te moderniseren en zich aan te passen aan 'westerse' normen. Desondanks vindt je in het binnenland nog steeds confronterende tekenen van de gruwel die hier nog niet eens zo heel lang geleden plaats gevonden heeft.
Hoewel we op het einde de venetiaanse steegjes wel gezien hadden en vooral het vrij eenzijdige eten ons deed verlangen naar een goeie portie lekkere spätzli, is Kroatië een aanrader voor mensen die ook wel eens iets anders willen dan alleen maar op het strand liggen (hoewel ze ook daarvoor zeker een paar schitterende plekjes hebben). En september is een ideale maand om naar ginder te trekken: zon, aangename temperaturen, iets minder toeristen en toch nog alle bezienswaardigheden lang open.
Voilà en daarmee zit onze grote vakantie er ook op. Na een zomer met veel gasten (wat ons veel plezier gedaan heeft :-)) en een eigen geslaagde vakantie vliegen we er nu weer in op het werk. Voor Yves zijn bacterietjes was hij al te lang weg geweest, want ze waren stilletjes aan het sterven; de reanimatie is aan de gang. En bij mij loopt alles nog steeds zoals voordien (niet allemaal van een leien dakje, maar dat hoort er nu éénmaal bij).
Hetgene ons (en vooral mij ;-)) nu bezig houdt, is natuurlijk de grote vraag: wanneer heeft de kleine van Bart en Kim genoeg van Kim haar buik en laat hij/zij zich voor het eerst horen? Want zodra mijn broer mij belt, springen we weer de auto in (of toch het eerstvolgende weekend) en rijden naar België om mijn metekindje te verwelkomen!!!
We houden jullie op de hoogte!
Ah ja, als er mensen eventueel willen gebruik maken van onze logeerkamer tijdens het komende ski-seizoen, altijd welkom maar gelieve op tijd iets te laten weten.
Nele
zaterdag 19 september 2009
vrijdag 18 september 2009
Abonneren op:
Posts (Atom)
